the unexpected love junky

https://www.youtube.com/watch?v=Ax3qCW319nk&list=PLr1oTb_ISgmDrIDzJLw9qBPZ6omdKqnqk&index=7

The unexpected love junky

Επειδή αρέσκομαι στο να χαρακτηρίζω τον εαυτό μου ως the unexpected love junky, αισθάνομαι ότι κάθε φορά που ερωτεύομαι είναι σαν την πρώτη φορά.  Δεν ξέρω αν και  πόσο υγιές είναι αυτό, αλλά πραγματικά έτσι είναι. Σαν ο χρόνος να μην έχει επιφέρει καμία αλλοίωση στα κύτταρά μου και η εμπειρία καμία επιφύλαξη στον ενθουσιασμό μου.

Ο χρόνος είναι συνήθως ανύποπτος, και η στιγμή δεν φανερώνει τον εαυτό της παρά μόνο όταν είναι αργά πια. Πρόκειται για την εθελοτυφλία του συνειδητά εκτεθειμένου στα τυχαία βέλη του Θεού που κυκλοφορούν ασύδωτα και σαδιστικά. Αυτή είναι και η γνώση που αρνείται να εμπεδώσει ο εγκέφαλος και υποκύπτει στη βίαια ροή της αδρεναλίνης και των ενδορφινών και ίσως και άλλων τινών που προσδοκά η βιολογία μας ή δεν μπορεί να αποφύγει.

Είμαι αθεράπευτα και κλισαρισμένα ρομαντικός ή επαγγελματίας κυνικός που έχει αποτύχει; Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι μέχρι τη στιγμή της αυτοπαγίδευσης είμαι άτρωτος, πρακτικός και ορθολογιστής. Δεν έχω σκοπό να εξαρτήσω άρρηκτα την ευζωΐα μου από άλλο ανθρώπινο ον. Είμαι ο βασιλεύς, του οποίου την εξουσία δεν διανοούμαι να αμφισβητήσω. Είναι απόλυτη. Βαδίζω σίγουρος και μόνος.

Μέχρι την κατά κυριολεξία πρώτη μου φορά, το βασίλειο μου είχε προσεκτικά κρυμμένο μέσα του έναν σφετεριστή πολύ ύπουλο, που ήταν προετοιμασμένος να δράσει με την πρώτη ευκαιρία. Σε εκείνη την πρώτη ευκαιρία δόθηκε αιματηρή μάχη. Ο βασιλιάς ηττήθηκε και ο σφετεριστής μου με παρέδωσε άνευ όρων στον εξωτερικό επιβουλέα. Ακυβέρνητος βρέθηκα από τύχη και μόνο σε έμπειρα χέρια που μπόρεσαν να αναγνωρίσουν την άγνοια και σπλαχνικά με λυπήθηκαν, εγκαταλείποντάς με. Σαν να μου έκαναν χάρη. Στην πραγματικότητα όμως τιμώρησαν τη δειλία μου. Πεισματικά κι εγώ αποκατέστησα τη βασιλεία μου και συνέχισα το δρόμο μου, χωρίς να μπορώ να ξεπεράσω εκείνη την πρώτη αποτυχία μου να ζήσω με θάρρος την ολοκληρωτική  παράδοση στα χέρια εκείνα του αντιπάλου.

Γι αυτό από τότε κάθε φορά ζω τον έρωτα σαν να ήταν η πρώτη φορά. Για να μην χάσω την ευκαιρία να σφετεριστώ έγω ο ίδιος την εξουσία μου, να την τσαλαπατίσω και ακυβέρνητος να αφεθώ σε χέρια που αποδεικνύονται  πάντα περισσότερο ή λιγότερο άσπλαχνα. Γιατί δεν είναι εκείνα τα πρώτα χέρια και εγώ δεν είμαι πια ο γοητευτικός και άγουρος εκείνος βασιλιάς που για πρώτη φορά ηττώνταν, που για πρώτη φορά πονούσε, για πρώτη φορά μετάνιωνε, για πρώτη φορά καταλαβαίνε ότι δεν είχε καμιά ισχύ απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό και την επιθυμία του, για πρώτη φορά αποζητούσε τον λυτρωτικό οίκτο. Είμαι πια ένας ώριμος διοικητής που διαχειρίζεται τον εαυτό του και συμβουλεύεται πάντα τα αρχεία του και αποφασίζει ότι στο λήμμα ‘έρωτας’ ο πρώτος φάκελος που καταχωρείται γράφει επάνω  του  ‘απόρρητο-παράδοση άνευ όρων’.

Κάπου είχα διαβάσει ότι όλο το παιχνίδι στον έρωτα κρύβεται στην αναζήτηση της εμπειρίας της πρώτης φοράς και ως γνήσια αποτυχημένος κυνικός θα συμφωνήσω.

 

Χωρίς εγγύηση

Χωρίς εγγύηση

Αισθάνομαι ένα ρομπότ. Μια μηχανή που προσπαθεί να μοιάσει σ’ έναν άνθρωπο, που έχει ως ιδανικό. Πολύ αταίριαστο για μια μηχανή να έχει ιδανικά. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Αυτά σκεφτόταν, καθώς είχε τελειώσει ένα αρθράκι που διάβαζε on line για τις τεχνολογικές εξελίξεις στη ρομποτική και ετοιμαζόταν για έναν δεύτερο καφέ.

Είχε ζητήσει άδεια από τη δουλειά και είχε όλη τη μέρα στη διάθεσή του. Απλά δεν ήξερε τί είχε διάθεση να κάνει.

Πολλοί θα το ζήλευαν αυτό. Τόσο ελεύθερο χρόνο. Τόσες επιλογές.

Τίποτα και κανείς δεν εξαρτιόταν απ’ αυτόν. Όλα θα συνέχιζαν κανονικά και χωρίς αυτόν. Δεν ήταν ιδιαιτέρως απαραίτητος σε κάποιον ή για κάτι. Αυτό ήταν ελευθερία. Αλλά γιατί ένιωθε παγιδευμένος;

Σκέφτηκε ότι μια μηχανή δεν παρουσιάζει τέτοια προβλήματα. Βασικά, γιατί δεν έχει συνείδηση, για να έχει προβλήματα. Είχε διαβάσει πρόσφατα ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, παρά μόνο λύσεις καλές ή κακές.

Ας πούμε, λοιπόν, είπε, ότι διαθέτω μια πολύ καλή λύση σ’ ένα πολύ κακό πρόβλημα.

Διάλεξε τυχαία τον τρίτο αριθμό στη σειρά των επαφών του στο κινητό του. Κάλεσε. Ήταν ο Γιώργος, ήταν στην δουλειά και το βράδυ θα έβγαινε με τη γυναίκα του και ένα φιλικό ζευγάρι.

Διάλεξε τον πέμπτο αριθμό στη σειρά των επαφών του στο κινητό. Ήταν για κάποιο λόγο το τηλέφωνο πληροφοριών της εταιρίας του κινητού. Είπε να μην πάρει.

Διάλεξε τον όγδοο αριθμό. Ήταν ένας πρώην, που έγινε φίλος και μετά χάθηκε σαν φίλος και όχι σαν πρώην, ή τουλάχιστον έτσι είχε καταλάβει. Δεν τον πήρε. Και σκέφτηκε να τον διαγράψει, αλλά δεν το έκανε.

Διάλεξε τον δέκατο τρίτο αριθμό και τον έπιασαν τα γέλια, γιατί ήταν το τηλέφωνο ενός φίλου, που δεν έγινε εραστής, ενώ έμεινε φίλος, αλλά δεν τον πήρε, γιατί γι’ αυτόν δεν ήταν φίλος. Και ήθελε να μιλήσει μ’ έναν φίλο.

Κατέληξε στον εικοστό πρώτο αριθμό του κινητού του και ήταν τυχερός τελικά. Την είχε ξεχάσει. Είχαν χρόνια να βγουν. Η Τίνα. Να άνθρωπος να σου φτιάξει διάθεση. Την πήρε. Ο αριθμός ήταν ανενεργός.

Ουφ, εγκατέλειψε. Τελικά ο Φιμπονάτσι δεν ήταν καλή λύση. Δεν πειράζει την επόμενη φορά. Σαν καλή μηχανή που ήταν θα συνέχιζε απτόητος να λειτουργεί, μέχρι το επόμενο αναβαθισμένο λογισμικό να του βρει καλύτερη λύση.

Τελικά είναι ελευθερία να φταίει ο κατασκευαστής σου. Και έτσι ανακουφισμένος συνέχισε τον καφέ του.

http://www.parallaximag.gr/parallax-view/horis-eggyisi

ΚΑΡΤΑ ΑΛΛΑΓΗΣ - μία Νoir συλλογή διηγημάτων

Δέκα μικρές καθημερινές ιστορίες. Δέκα στιγμιότυπα υπαρξιακής αγωνίας. Δέκα ήρωες, που αγγίζουν τα όριά τους, με φόντο τη σύγχρονη πόλη. Η ζωή τούς προκαλεί. Τυχαία; Ίσως όχι και τόσο. Στο κρίσιμο σημείο καλούνται να διαλέξουν πορεία. Η επιλογή τους μπορεί και να τους αλλάξει για πάντα.

οι ιστορίες που διαβάσετε στο gregxnovo, συγκεντρωμένες σε μια έντυπη συλλογή, που μπορείτε να παραγγείλετε σε αυτό το link
http://www.bookstars.gr/User/SearchResult.aspx?cid=RK2Oc1pMgGY%3d&key=%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%A4%CE%91%20%CE%91%CE%9B%CE%9B%CE%91%CE%93%CE%97%CE%A3