Τον είδα μπροστά μου ξαφνικά και τον χάρηκα. Ανεπιτήδευτο και απλό. Επιδέξιο και ευγενικό. Με το σταμάτημα των αυτοκινήτων στα φανάρια πήρε χοροπηδώντας τη θέση του στη μέση του δρόμου και ως ζογκλέρ-κλόουν που ήταν, άρχισε να στριφογυρίζει τις κορίνες του στον αέρα κάνοντας τα κόλπα του με απόλυτη ακρίβεια και χάρη. Μέχρι να ανάψει το πράσινο είχε τελειώσει, υποκλίθηκε και πολύ ευγενικά έτεινε το καπέλο του για ό, τι είχαμε ευχαρίστηση. Και ήταν μεγάλη, η δική μου τουλάχιστον. Χαμογέλασε με ικανοποίηση, με ευχαρίστησε και συνέχισε παρακάτω με μια ώθηση παραπάνω, που τον είχα προσέξει και το είχα δείξει. Έστω με τα ψιλά μου. Το άξιζε όμως, που αψηφώντας την ακαμψία του θεσσαλονικιώτικου γκλάμουρ έκανε το κομμάτι του, απλά και περήφανα. Ζήλεψα αυτήν την ελευθερία. Και σκέφτηκα αυθόρμητα ότι αν δεν την επιβραβεύσω μπορεί και να χαθεί. Joggling μέσα στο θεσσαλονικιώτικο γκλάμουρ…, yes! my cup of tea!
Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου