Με αφορμή τη πρόσφατη επίσκεψη μου στην Αθήνα, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω στο Bob Theatre Festival, όπως έχω ήδη αναφέρει στην προηγούμενη ανάρτησή μου, την παράσταση Ως το τέλος σε σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη, ενός νέου και κατά τη γνώμη μου πολλά υποσχόμενου θεατρικού δημιουργού ( τον οποίο ίσως γνωρίζεται από τo περυσινό big bang του mega ).
Το έργο, το οποίο αποτελεί μια πολύ εμπνευσμένη συρραφή κειμένων των Αλεσσάντρο Μπάρικκο και Χούλιο Κορτάσαρ, με τα οποία συνυφαίνονται και κείμενα των ηθοποιών σε επιμέλεια του σκηνοθέτη, πραγματεύεται μια σύγχρονη και καθημερινή αγωνία όλων μας. Τον χρόνο.
Οι έξι ήρωες, βρίσκονται σε μια μεταθανάτια αίθουσα αναμονής, στην οποία υποβάλλονται στην ύστατη δοκιμασία της μνήμης. Η επιτυχής της έκβαση θα τους οδηγήσει ως το τέλος. Στη λύτρωση. Στη συνειδοτοποίηση του χαμένου νοήματος του χαμένου χρόνου.
Το θέμα το λάτρεψα, όπως και το σκηνοθετικό και δραματουργικό εύρημα αυτού του μη χώρου ( κάτι σαν ''αχέρωντας'' ), στον οποίο ο αφηγητής ( κάτι σαν Ερμής ), υποδέχεται τους ήρωες, που μόλις έχουν αφήσει τη ζωή. Ο συμβολισμός είναι πολύ δυνατός και τα κείμενα σε συνδυασμό με τις ερμηνείες και την ασταμάτητη σκηνική δράση ( πλαισιωμένη βασικά με κίνηση και μουσική ) κρατούν την προσοχή μέσα από το χιούμορ, την αμεσότητα και την αναγνωρισιμότητα των καταστάσεων που περιγράφουν.
Άξιζε να το παρακολουθήσει κανείς και απ' ό,τι μαθαίνω, ίσως να έχουμε την ευκαιρία να το παρακολουθήσουμε και στη Θεσσαλονίκη το φθινόπωρο. Το εύχομαι.
Το έργο, το οποίο αποτελεί μια πολύ εμπνευσμένη συρραφή κειμένων των Αλεσσάντρο Μπάρικκο και Χούλιο Κορτάσαρ, με τα οποία συνυφαίνονται και κείμενα των ηθοποιών σε επιμέλεια του σκηνοθέτη, πραγματεύεται μια σύγχρονη και καθημερινή αγωνία όλων μας. Τον χρόνο.
Οι έξι ήρωες, βρίσκονται σε μια μεταθανάτια αίθουσα αναμονής, στην οποία υποβάλλονται στην ύστατη δοκιμασία της μνήμης. Η επιτυχής της έκβαση θα τους οδηγήσει ως το τέλος. Στη λύτρωση. Στη συνειδοτοποίηση του χαμένου νοήματος του χαμένου χρόνου.
Το θέμα το λάτρεψα, όπως και το σκηνοθετικό και δραματουργικό εύρημα αυτού του μη χώρου ( κάτι σαν ''αχέρωντας'' ), στον οποίο ο αφηγητής ( κάτι σαν Ερμής ), υποδέχεται τους ήρωες, που μόλις έχουν αφήσει τη ζωή. Ο συμβολισμός είναι πολύ δυνατός και τα κείμενα σε συνδυασμό με τις ερμηνείες και την ασταμάτητη σκηνική δράση ( πλαισιωμένη βασικά με κίνηση και μουσική ) κρατούν την προσοχή μέσα από το χιούμορ, την αμεσότητα και την αναγνωρισιμότητα των καταστάσεων που περιγράφουν.
Άξιζε να το παρακολουθήσει κανείς και απ' ό,τι μαθαίνω, ίσως να έχουμε την ευκαιρία να το παρακολουθήσουμε και στη Θεσσαλονίκη το φθινόπωρο. Το εύχομαι.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου