περί επικείμενων θερινών ερώτων

Difficult times call for difficult measures.

Zέστη, μετεκλογικές κοινοτοπίες, προσωπικά προβλήματα, υπαρξιακά προβλήματα, δουλειά, χρήμα, έρωτας, sex. Ειδικά το τελευταίο. αυτό που φαντάζει η λύση και μπορεί να γίνει το πρόβλημα που δεν έχει λύση. Απ' όλα τα προαναφερθέντα θα επιλέξω να μιλήσω γι΄αυτό. Μέσα από την εμπειρία μου από την αδιάκοπη, ατέρμονη και ως επί το πλείστον και επί της ουσίας ατελέσφορη αναζήτησή του.

Αυτή η αναζήτηση με είχε οδηγήσει τελευταία σε ουσιαστική αποχή. Γιατί ήταν στείρα. Δεν είχε έμπνευση. Δεν είχε έρωτα και προσωπική επαφή . Αντικείμενο. Εμμονή. Εξάρτηση. Δεν είχε νόημα. Θα μπορούσα να το κάνω θα μπορούσα και να μην. Βιολογική ανάγκη vs πνευματικής κατέληξε το πράγμα. Δηλαδή καταναγκασμός. Γιατί το πνεύμα απελευθερώνει όταν τρέφεται σωστά και τροφοδοτεί και το σώμα ώστε να απολαμβάνει σωστά. Με τί να τραφεί το έρημο πνεύμα μου. Το λατρεμένο κάτεργο του έρωτα με έχει αποδεσμεύσει εδώ και χρόνια. Είμαι ελεύθερος χωρίς καμία πνευματική πρόκληση, κανένα εμπόδιο καμία δέσμευση. Πόσο βαρετή μπορεί να είναι η ''ελευθερία'', όταν δεν τη θέλεις? Και εκεί ακριβώς που πίστευα ότι αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν πια, τουλάχιστον σ εμένα και σε αυτούς που γνωρίζω, κάποιος που γνωρίζω εσκλαβώθη ο άνθρωπος ανεπανόρθωτα και έχασε τον ύπνο του στην κυριολεξία. Τί για απόλυτη και αποκλειστική ικανοποίηση να μου μιλάει, τί για έλλειψη και απουσία, τί για αίσθημα ματαίωσης στο φόβο του χωρισμού, τί για πανηγύρι στην προοπτική της συνεύρεσης, τί για ζήλια, τί για δόσιμο, δέχτηκα όπως καταλαβαίνετ ένα ισχυρότατο σοκ μεσούσης της μοναξιάς μου και του καταλυτικού θέρους να προελαύνει αποφασιστικά από τα τείχη μου. Τί να του πω και τι να πω? είμαι όπως πάντα αναποφάσιστος μπροστά στη βεβαιότητα μιας αυτοκαταστροφής. Tο λέω αυτοσυντήρηση. Αλλά επειδή σε λίγο από τη ναφθαλίνη θα πάθω δηλητηρίαση, ένα λέω. just do it.