Μετά από μια μεγάλη σε διάρκεια θα έλεγα αποχή από το ίδιο μου το blog, που νομίζω οφείλεται στην έλλειψη του κατάλληλου ερεθίσματος...το ερέθισμα βρέθηκε. Ε ναι λοιπόν! Και το όνομα αυτού Ηφαίστειο!
Η επιμονή αυτού του ισλανδικού ηφαιστείου να ξερνάει τέφρα είναι συγκινητική. Και θα σας εξηγήσω γιατί. Κυρίως γιατί ξανάδωσε στα αεροπορικά ταξίδια τον περιπετειώδη χαρακτήρα που κατά τη γνώμη μου είχαν χάσει, με την εξαίρεση της γνωστής πτήσης από Sydney για L.A. ( βλ. Lost ). Αν εξαιρέσεις δηλαδή αυτό το στατιστικά χαμηλό ενδεχόμενο να καρφωθείς στο γνωστό νησί ή σε κάποιο νησί τέλος πάντων, το αεροπορικό ταξίδι είχε καταντήσει βαρετό, μια καθόλα αναμενόμενη διαδικασία. Άντε να καθυστερούσες μερικές ώρες ή να έχανες τις αποσκευές σου. Είχαμε σχεδόν συνηθίσει. Καμία πρωτοτυπία σε αυτές τις ατυχίες. Τετριμμένες. Δεν έκαναν τη διαφορά.
Αλλά ο καλός θεούλης φροντίζει πάντα να μην βαριόμαστε. Όπως και στη ζωή, όταν συνηθίζεις τις γνωστές δυσκολίες, πάντα αυτές βρίσκουν τρόπο να πρωτοτυπήσουν.
Έτσι λοιπόν το ισλανδικό ηφαίστειο ανέλαβε την πρωτοβουλία να δώσει νέο νόημα στο απλό μέχρι σήμερα ταξίδι στον αέρα. Υπολόγιζες κάποτε τί ρούχα θα πάρεις ανάλογα με τις μέρες που θα διαρκούσε το ταξίδι. Τώρα δεν ξέρεις...θα γυρίσω, δεν θα γυρίσω...θα φυσήξει ο αέρας ,δεν θα φυσήξει. Ακόμα και οι εταιρείες σκέφτονται να κόβουν πλέον εισιτήρια on board ,όπως στον ΟΑΣΘ, σε μηχάνημα. Οπότε, όταν και αν φύγεις ποτέ από κει είσαι κόβεις το εισιτηριάκι σου και τελείωσες, χωρίς κρατήσεις, αποζημιώσεις κτλ.
Και είναι όντως τόσο συναρπαστικό να ταξιδεύεις και πάλι στο άγνωστο σε έναν κόσμο που είχε αρχίσει να φαντάζει τόσο προβλέψιμος. Όπως μια φίλη που πήγε στην Νέα Υόρκη για ένα weekend και έμεινε δέκα μέρες ...με το ζόρι!
Αυτή θα έπρεπε να είναι η πραγματική έννοια της ατυχίας. Να σου παρατείνει ένα ηφαίστειο τις διακοπές και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο παρά να το απολαύσεις. Να σε εμποδίζει ένα ηφαίστειο να πας στη δουλειά σου και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο παρά να το απολαύσεις. Μ' αρέσει αυτό το ηφαίστειο, αν και μυρίζει ταλαιπωρία, αλλά χαλάλι.
Η επιμονή αυτού του ισλανδικού ηφαιστείου να ξερνάει τέφρα είναι συγκινητική. Και θα σας εξηγήσω γιατί. Κυρίως γιατί ξανάδωσε στα αεροπορικά ταξίδια τον περιπετειώδη χαρακτήρα που κατά τη γνώμη μου είχαν χάσει, με την εξαίρεση της γνωστής πτήσης από Sydney για L.A. ( βλ. Lost ). Αν εξαιρέσεις δηλαδή αυτό το στατιστικά χαμηλό ενδεχόμενο να καρφωθείς στο γνωστό νησί ή σε κάποιο νησί τέλος πάντων, το αεροπορικό ταξίδι είχε καταντήσει βαρετό, μια καθόλα αναμενόμενη διαδικασία. Άντε να καθυστερούσες μερικές ώρες ή να έχανες τις αποσκευές σου. Είχαμε σχεδόν συνηθίσει. Καμία πρωτοτυπία σε αυτές τις ατυχίες. Τετριμμένες. Δεν έκαναν τη διαφορά.
Αλλά ο καλός θεούλης φροντίζει πάντα να μην βαριόμαστε. Όπως και στη ζωή, όταν συνηθίζεις τις γνωστές δυσκολίες, πάντα αυτές βρίσκουν τρόπο να πρωτοτυπήσουν.
Έτσι λοιπόν το ισλανδικό ηφαίστειο ανέλαβε την πρωτοβουλία να δώσει νέο νόημα στο απλό μέχρι σήμερα ταξίδι στον αέρα. Υπολόγιζες κάποτε τί ρούχα θα πάρεις ανάλογα με τις μέρες που θα διαρκούσε το ταξίδι. Τώρα δεν ξέρεις...θα γυρίσω, δεν θα γυρίσω...θα φυσήξει ο αέρας ,δεν θα φυσήξει. Ακόμα και οι εταιρείες σκέφτονται να κόβουν πλέον εισιτήρια on board ,όπως στον ΟΑΣΘ, σε μηχάνημα. Οπότε, όταν και αν φύγεις ποτέ από κει είσαι κόβεις το εισιτηριάκι σου και τελείωσες, χωρίς κρατήσεις, αποζημιώσεις κτλ.
Και είναι όντως τόσο συναρπαστικό να ταξιδεύεις και πάλι στο άγνωστο σε έναν κόσμο που είχε αρχίσει να φαντάζει τόσο προβλέψιμος. Όπως μια φίλη που πήγε στην Νέα Υόρκη για ένα weekend και έμεινε δέκα μέρες ...με το ζόρι!
Αυτή θα έπρεπε να είναι η πραγματική έννοια της ατυχίας. Να σου παρατείνει ένα ηφαίστειο τις διακοπές και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο παρά να το απολαύσεις. Να σε εμποδίζει ένα ηφαίστειο να πας στη δουλειά σου και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο παρά να το απολαύσεις. Μ' αρέσει αυτό το ηφαίστειο, αν και μυρίζει ταλαιπωρία, αλλά χαλάλι.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου