SO LATE FOR TEARS

Οι μέρες που ζήσαμε ήταν εξαιρετικές με την κυριολεξία της έννοιας. Τίποτα αναμενόμενο ή συνηθισμένο δεν συνέβη. Όλα ήταν αναπάντεχα, απρόοπτα, έκτακτα, επιτακτικά και άτακτα. Μια αγχωτική συνειδητοποίηση μας παρέσυρε σε μια άνευ προηγουμένου σύγκρουση με μια τσιμεντένια πραγματικότητα, που ενώ ήταν εκεί εδώ και καιρό δεν τη βλέπαμε ή δεν θέλαμε να τη δούμε, εν ολίγοις την αγνοήσαμε τεχνηέντως, αλλά ανεπιτυχώς. Επειδή ότι αγνοούμε ή αποφεύγουμε ενώ μας αφορά έρχεται και μας βρίσκει γιγαντωμένο, και σε περιεχόμενο και σε συνέπειες, έτσι τώρα, συνολικά μια κοινωνία που αναλώθηκε χρόνια τώρα σε ψώνια κάθε είδους, πολυτέλειες δανεικές, tv φελούς, πολιτικούς φελούς, εκσυγχρονισμούς και επανιδρύσεις, βρέθηκε να αντιμετωπίζει όλα όσα δεν φρόντισε. Παιδεία, σωστή δημόσια διοίκηση, διαφανή δημοσιονομικά, ανακατανομή του πλούτου, κοινωνική αλληλεγγύη και μια πιο συλλογική συνείδηση. Δυστύχως την τελευταία την συλλάβαμε μόλις τώρα, όταν διαπιστώσαμε ότι το παράλογα βίαιο και βίαια άδικο, δεν συμβαίνει μόνο στους φτωχούς και αναξιοπαθείς μετανάστες ή λίγοτερο προνομιούχους συμπολίτες μας, μόνο στους στερεοτυπικά θεωρούμενους περιθωριοποιημένους λόγω καταγωγής, τάξης ή συνηθειών, αλλά μπορεί να συμβεί και σε ένα παιδί των βορείων προαστίων, ένα ελληνόπουλο της μεσαίας τάξης, που τα είχε όλα εκτός από την τύχη να ζει σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, όπου λειτουργούν οι θεσμοί και κυρίως όπου λειτουργούν οι πολίτες, πριν να είναι τόσο μα τόσο αργά.